منطقه یورو

منطقه ای که رسماً به عنوان منطقه یورو شناخته می شود، یک منطقه جغرافیایی و اقتصادی است که متشکل از همه کشورهای اتحادیه اروپا است که به طور کامل یورو را به عنوان پول ملی خود انتخاب کرده اند. از آگوست 2020، منطقه یورو متشکل از 19 کشور در اتحادیه اروپا (EU) است: اتریش، بلژیک، قبرس، استونی، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، ایرلند، ایتالیا، لتونی، لیتوانی، لوکزامبورگ، مالت، هلند، پرتغال، اسلواکی، اسلوونی و اسپانیا. تقریباً 340 میلیون نفر در منطقه یورو زندگی می کنند.

نکات کلیدی

•  منطقه یورو به یک منطقه اقتصادی و جغرافیایی متشکل از همه کشورهای اتحادیه اروپا (EU) اطلاق می شود که یورو را به عنوان پول ملی خود ترکیب می کنند.
• در سال 1992، معاهده ماستریخت اتحادیه اروپا را ایجاد کرد و راه را برای تشکیل یک اتحادیه اقتصادی و پولی مشترک متشکل از یک سیستم بانک مرکزی، یک ارز مشترک و یک منطقه اقتصادی مشترک، منطقه یورو، هموار کرد.
• منطقه یورو متشکل از 19 کشور زیر در اتحادیه اروپا است: اتریش، بلژیک، قبرس، استونی، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، ایرلند، ایتالیا، لتونی، لیتوانی، لوکزامبورگ، مالتا، هلند، پرتغال، اسلواکی، اسلوونی و اسپانیا.
• همه کشورهای اتحادیه اروپا در منطقه یورو شرکت نمی کنند. برخی ترجیح می دهند از ارز خود استفاده کنند. بدین ترتیب استقلال مالی خود را حفظ کنند.
• کشورهای اتحادیه اروپا که تصمیم به مشارکت در منطقه یورو دارند باید الزامات مربوط به ثبات قیمت، مالیه عمومی سالم، دوام همگرایی و ثبات نرخ ارز را برآورده کنند.

شناخت منطقه یورو

منطقه یورو یکی از بزرگترین مناطق اقتصادی در جهان است و واحد پول آن، یورو، در مقایسه با سایرین، یکی از نقدشونده ترین مناطق محسوب می شود. ارز این منطقه در طول زمان به رشد خود ادامه می دهد و جایگاه برجسته تری در ذخایر بسیاری از بانک های مرکزی به خود اختصاص می دهد. این نظریه اغلب به عنوان مثال در مطالعه سه گانه ها استفاده می شود، یک نظریه اقتصادی که فرض می کند کشورها در هنگام تصمیم گیری در مورد سیاست های پولی بین المللی خود سه گزینه دارند.

تاریخچه منطقه یورو

در سال 1992، کشورهای متشکل از جامعه اروپا (EC)، معاهده ماستریخت را امضا کردند. در نتیجه اتحادیه اروپا را ایجاد کردند. ایجاد اتحادیه اروپا در چند حوزه تأثیر عمده داشت. به طور کلی، هماهنگی و همکاری بیشتر در سیاست را ترویج کرد، و تأثیرات خاصی بر شهروندی، سیاست امنیتی و دفاعی و سیاست اقتصادی داشت.

در مورد سیاست اقتصادی، پیمان ماستریخت با هدف ایجاد یک اتحادیه اقتصادی و پولی مشترک، با یک سیستم بانک مرکزی - بانک مرکزی اروپا (ECB) - و یک واحد پول مشترک (یورو) بود.

برای انجام این کار، این معاهده خواستار جابجایی آزاد سرمایه بین کشورهای عضو بود که سپس به افزایش همکاری بین بانک‌های مرکزی ملی و افزایش همسویی سیاست‌های اقتصادی بین کشورهای عضو منجر شد. گام نهایی، معرفی خود یورو، همراه با اجرای یک سیاست پولی منحصر به فرد از بانک مرکزی اروپا بود.

ملاحظات خاص

به دلایل مختلف، همه کشورهای اتحادیه اروپا عضو منطقه یورو نیستند. دانمارک از پیوستن منصرف شده است، اگرچه می تواند در آینده این کار را انجام دهد. برخی از کشورهای اتحادیه اروپا هنوز شرایط لازم برای پیوستن به منطقه یورو را برآورده نکرده اند. سایر کشورها استفاده از پول خود را به عنوان راهی برای حفظ استقلال مالی خود در مورد مسائل کلیدی اقتصادی و پولی انتخاب می کنند.

برخی از کشورهایی که عضو اتحادیه اروپا نیستند، یورو را به عنوان پول ملی خود انتخاب کرده اند. شهر واتیکان، آندورا، موناکو و سن مارینو با اتحادیه اروپا قراردادهای پولی دارند. که به آنها اجازه می دهد تا ارز یوروی خود را تحت محدودیت های خاصی صادر کنند.

شرایط لازم برای عضویت در منطقه یورو

برای پیوستن به منطقه یورو و استفاده از یورو به عنوان واحد پولی خود، کشورهای اتحادیه اروپا باید معیارها یا الزامات همگرایی خاصی را رعایت کنند. این معیارها از چهار شاخص کلان اقتصادی تشکیل شده است که بر ثبات قیمت، مالیه عمومی سالم و پایدار، دوام همگرایی و ثبات نرخ ارز تمرکز دارند.

برای اینکه یک کشور اتحادیه اروپا ثبات قیمت را نشان دهد، باید عملکرد قیمتی پایدار و تورم متوسطی داشته باشد. که بیش از 1.5 درصد بالاتر از نرخ سه کشور عضو (که دارای بهترین عملکردهستند) نباشد. برای نشان دادن وضعیت مالی سالم عمومی، کسری‌ها و بدهی‌های دولت بررسی می‌شوند. باید نشان دهند که دولت تحت فشار بیش از حد کسری نیست.