سطح کیفی قابل قبول AQL

سطح کیفی قابل قبول چیست؟

سطح کیفی قابل قبول معیاری است که برای محصولات اعمال می شود و در استانداردISO  به عنوان ”سطح کیفی که بدترین تحمل را دارد ” تعریف شده است.

AQL مشخص می کند در بازرسی کیفیت، نمونه گیری تصادفی چند مولفه معیوب، قابل قبول در نظر گرفته می شود. که معمولا به صورت درصد یا نسبت تعداد نقص ها در مقایسه با مقدار کل تعریف می شود.

چکیده مطلب:

• سطح (AQL) بدترین سطح کیفی است که برای یک محصول قابل تحمل است.
• AQL از کالایی به محصول دیگر متفاوت است. محصولاتی که ریسک بیشتری برای سلامتی داشته باشند ، AQL کمتری دارند.
• دسته ای از محصولات که مطابق با AQL نیستند، هنگام آزمایش در بازرسی های قبل از حمل ، رد می شوند.

چگونه سطح کیفی قابل قبول (AQL) عمل می کند؟

کالاهای موجود به طور تصادفی آزمایش می شوند  و اگر تعداد کالاهای معیوب پایین تر از مقدار از پیش تعیین شده باشد ، در این شرایط محصول از سطح کیفی قابل قبولی (AQL) برخوردار می شود.

در صورت عدم دستیابی به سطح کیفی قابل قبول (AQL)، تولید کنندگان پارامترهای مختلف فرآیند تولید را بررسی می کنند تا مناطق ایجاد کننده نقص را تعیین کنند.

به طور مثال ، AQL در زمان تولید  ۱٪ در نظر گرفته می شود. این درصد به این معنی است که بیش از ۱٪ از محصولات نمی تواند معیوب باشد. اگر تولید از ۱۰۰۰ محصول تشکیل شده باشد، در این شرایط تنها ۱۰ محصول می تواند معیوب باشد. اگر 11 محصول معیوب باشد ، کل دسته باطل می شود. اگر این تعداد از ۱۰ محصول معیوب فراتر رود، به عنوان سطح کیفی غیرقابل قبول (RQL) شناخته می شود.

ملاحظات خاص

AQL یک محصول، در صنعت های مختلف می تواند خیلی تفاوت داشته باشد. مثلا ، تولیدات پزشکی به احتمال زیاد AQL دقیق تری دارند زیرا محصولات معیوب می توانند منجر به خطرات  مرتبط با سلامت شوند.

در مقابل، ممکن است محصولی با عوارض جانبی بی خطر، از نقص احتمالی کمتری برخوردار باشد. همانند کنترل از راه دور برای تلویزیون.

البته مشتریان ، محصولات یا خدمات با نقص صفر یا ایده آل را ترجیح می دهند. با این حال ، فروشندگان و مشتریان معمولاً سعی می کنند بر اساس عواملی که معمولاً ارتباطی با نگرانی کسب و کار ، شرایط مالی و ایمنی دارند ، محدودیت های کیفی قابل قبولی را تعیین کنند.

معایب AQL

عدم تأمین نیازهای کیفی مشتری به عنوان نقص محسوب می شود که به سه دسته تقسیم میشود:

نقص عمده: نقص معمولاً توسط کاربران قابل قبول نیست ، زیرا احتمالاً منجر به خرابی می شود. AQL  نقص عمده ۲.۵٪ در نظر گرفته می شود.

نقص حیاتی: نقص ، در صورت پذیرش می تواند به مشتری آسیب برساند. چنین نقصی قابل قبول نیست. نقص بحرانی AQL ۰٪ تعریف می شود.

نقص جزئی: نقصی که به احتمال زیاد باعث کاهش کاربری محصول نمی شود اما با استانداردهای خاص تفاوت دارد.

انواع AQL 

سطح کیفی قابل قبول: AQL معمولاً بدترین سطح کیفی محسوب می شود که هنوز هم قابل اطمینان است. این بیشترین درصد نقص است که می تواند برای کاربران رضایت بخش باشد. احتمال قبولی این AQL باید زیاد باشد. احتمال ۰.۹۵ که ریسک ۰.۰۵ دارد.

سطح کیفی غیر قابل قبول (RQL): این سطح از کیفیت مورد رضایت کاربران نیست و گاهی اوقات به عنوان درصد تحمل عیب (LTPD) شناخته می شود. ریسک مصرف کننده در برخی جداول به صورت  ۰.۱ استاندارد سازی شده است. احتمال پذیرش RQL پایین است.

سطح کیفی بینابین (IQL): این سطح کیفی بین AQL و RQL قرار دارد. شرکتهای مختلف تفسیرهای مختلفی از هر نوع نقص را ارائه می دهند. با این حال ، خریداران و فروشندگان بر روی استاندارد AQL که متناسب با سطح ریسک طرفین باشد ، توافق می کنند. این استانداردها به عنوان مرجع در بازرسی قبل از حمل و نقل به کار برده می شوند.